Kiedyś już czytałam tą historię w książce ;)

Dobry komentarz.

hah, moj patent ;p

@Baziu, jeśli przez "mój" masz na myśli przyszły to życzę Ci jedynie, byś znalazła partnera tak dopasowanego, zakochanego i wiernego żeby nie trzeba było żyć w ciągłym strachu, czy facet czegoś nie kombinuje. Nie zakładaj z góry złego scenariusza, bo tak jak się mówi że skwaszoną miną i narzekaniem odstrasza się od siebie ludzi, tak taka postawa ma wpływ na nasze myśli, emocje, wygląd, nawet czynność gruczołów wydzielania wewnętrznego. Głowa do góry, wierzę że odwróci się karta tylko nie idź do "walki" pewna porażki, tylko świadoma atutów które mogą dac Ci przewagę w "ringu". Piszę to bez cienia uszczypliwości, jedynie rzuciła mi się w oczy ta jakby niewypowiedziana rezygnacja. Nie wszyscy faceci są jak penitencjariusze, z którymi przyszło Ci się męczyć w pracy.

Czasem rozmowa wygląda tak:
"O co ci chodzi, przecież jest wszystko dobrze, jestem szczęśliwy, a ty wiecznie narzekasz"

"Ona umiera ostatnia, bo potem już nie zostaje nic."
Niestety, zostaje głupota bo głupota jest nieśmiertelna. :)

Na rozum się tego nie bierze.
1) Nieraz jest to impuls, poznaje się albo spotyka kogoś kogo się już zna, i magnetyzm jest silny a atmosfera aż gęsta od pożądania.
2) Robi się to z poczucia beznadziei, że nic się w związku nie dzieje ciekawego, żar wygasa i szuka sie tego ciepła gdzieś indziej. A z różnych względów nie opłaca się rozchodzić, bo kredyty, dzieci, co inni powiedzą itp.
3) Bo partner mimo starań nie jest aż tak dobrze dopasowany, i seks robi się nudny. A czasami nawet oburza się na rodzaj pieszczot, który lubi to drugie (nie będę wyszczególniał płci, wiadomo że chodzi o osobę z którą się tworzy parę). A mając doświadczenia z kimś wcześniej kto był bardziej dopasowany, siłą rzeczy porównujemy no i ten aktualny wypada słabo, a nadziei na poprawę nie ma...
4) Odskocznia, ma się swoje 100% ale chce się sprawdzić coś ponad to, nie wychodząc ze swojej mitycznej "strefy komfortu".

Tyle mi przyszło na myśl. Nie usprawiedliwiam, nie pochwalam, nie popieram a jedynie wyjaśniam niektóre powody, bo takie pytanie padło. Wiadomo, lepiej wcześniej się rozstać zeby zacząć coś nowego zamiast zdradzać, ale życie nie zawsze i dla każdego jest czarne albo białe.

To spróbuj żyć bez nadziei, po paru tygodniach palniesz sobie w łeb i tyle zostanie z tej mądrości.

Zdobywamy wykształcenie z NADZIEJĄ na ciekawą i/lub dobrze płatną pracę. Tak samo posyłamy do szkoły dzieci. Z NADZIEJĄ czynimy inwestycje. Gdy kupujemy auto, to mamy NADZIEJĘ na bezawaryjność i niskie koszty serwisowania. Kiedy zachorujemy, mamy NADZIEJĘ na szybką rekonwalescencję. Idąc na imprezę mamy NADZIEJĘ poznać kogoś ciekawego lub przynajmniej spędzić miło czas, odstresować się. A jak nie? To nie, ale mamy NADZIEJĘ, że następnym razem będzie lepiej. Więc jeśli uważasz, że WIADOMO, iż "nadzieja to najgorsze sk*rwysyństwo" to albo nie przemyślałeś tego, albo masz błahe problemy.

@Dragomir tylko nadzieja nie racjonalizuje wielu rzeczy. Nadzieja często jest zbudowana na emocjach - samochód ładnie wygląda, a sprzedawca tak zachwalał, profesjonalnie opowiadał, miał dobry garnitur i drogie perfumy... To auto musi być dobrym wyborem. Można też zmierzyć konkretne parametry i na ich podstawie dojść do wniosku, że dany samochód spełnia konkretne kryteria i jest duża szansa, że się sprawdzi. Tylko wtedy to nie nadzieja, a statystyka. Niestety relacje z innymi ludźmi nie rządzą się tak ścisłymi prawami matematycznej statystyki. Aczkolwiek jeśli partner już na początku wykazuje przywiązanie do jakiś swoich wad to statystyka powie, że estymata przyszłych wydarzeń nie jest optymistyczna. Niestety ludzie się czasem zmieniają, na gorsze, a często również dobrze ukrywają ze swoimi wadami oraz nie mówią szczerze o swoich zamiarach i uczuciach, a na tym nie da się oprzeć recjonalnej analizy, bo będzie ona błędna. Niestety musimy wtedy zaufać, czyli przyjąć za prawdę niepewne informacje i na nich się oprzeć. Zaś zdrada to dokładnie podważenie tego zaufania.