to był jej wolny wybór. nie dziwię się, że to zrobiła czując taką presję i do tego totalny brak wsparcia. dorośli dali dupy po całości. ty byłaś młoda, ale też się nie popisałaś. w takich chwilach ludzie dorastają szybciej ty widocznie nie. nie można Cię winić byłaś tylko dzieckiem, ale wiedząc to wszystko nie powinnaś tak traktować siostry, zwłaszcza że obie tkwiłyście w tym gównie. ona była słabsza od Ciebie mimo, że starsza. dlatego jeśli ktoś ma problemy ze sobą (a jak się tnie to już w ogóle) nie można olewać takich osób, po pierwsze można było tego uniknąc (np jakbys ty poszła do innego nauczyciela), a po drugie nigdy nie wiemy czy nie widzimy tej osoby po raz ostatni

siejeferment czemu mlodsza siostra miala sie nia opiekowac albo martwic caly czas? Miala swoje problemy i pewnie ja juz denerwowalo to jej narzekanie i plakanie to powiedziala co mysli w pelni rozumiem perspektywe autorki

Mnie też bliscy czasem denerwują, ale w życiu nie przyszlobh mi do głowy tak olac kogos. Gdybym tak zrobiła pewnie teraz bym juz nie miała mamy. Wkurzało ja plakanie i problemy siostry? Tak mnie też to meczylo, ale zaciskalam zęby, bo w takiej sytuacji moje "widzimisię" traci sens i nie jest ważne. Czasem trzeba się trochę poswiecic. Autorka tego nie zrobiła i ma co ma. Gdyby jej pomogła być moze dziewczyna by żyła i być moze wyleczyła y juz depresje. Mojej mamie sid udalo dzięki wsparciu bliskich. Zresztą napisałam, ze mogła mieć to w dupie bo dzieciakiem byla

Wiesz jak to jest jak tata jest przez miesiąc w roku w domu, a mama ma ciezka depresje i ma się 15 lat? Jak trzeba podejmować decyzje wszyscy traktują cię jak dziecko nic nie mówią itd? Ale jesteś na tyle dlrosla żeby zajmować się mama? Jak to ty robisz zakupy sprzatasz w domu, a spisz z mama w łóżku i cala noc trzymasz jej rękęeke bo boisz się ze wyskoczy z okna? Dorośli w moim życiu traktowali mnie jak dziecko lub jak dorosłego w zależności jak było wygodnie. Też mi było ciężko byłam z tym sama, e nigdy mamy nie odtracilam, bałam się właśnie takiego finału jak w wyznaniu. Być moze gdyby nie mój upór mamy by nie było. Tak sciagalam ja z parapetu i wyjmowalam noz z ręki.a przecież byłam dzieckiem tylko, ale jak komuś zależy nie ma moze siadać psycha. Nie odrzucilabym bliskiej osoby nawet jakbym siły nie miala

@siejeferment przeciez autorka miala wtedy nieco ponad 10 lat. Nawet dobrze nie wiedziala czym depresja jest, nie wiedziala ze moze sie tak skonczyc. Po wyznaniu widac, ze starala sie wspierac siostre, ale raz poprostu nie wytrzymala, bo nie rozumiala sytuacji. Ok, może ty się w sobie zebralas i pomoglas mamie (i chwala ci za to), ale ona byla 5 lat od cb młodsza... Nie pakujmy wszystkich do jenego wora.

Jej siostra jak się zabiła miała 16 lat, ona byla o 3 lata mlodsza wiec w momencie śmierci miała 13. Jej siostra jak zaczęła zmagać się z depresja miała 14 lat, czyli mloda 11. Uwierz, ze dwa lata to powinno być wystarczająco żeby dorosnąć. Chciałabym mieć wtedy tyle czasu na ogarnięcie się

@siejeferment współczuję Ci takiego przeżycia w dzieciństwie, super, że sobie z tym wszystkim poradziłaś, dałaś radę i masz mamę, ale to nie zmienia faktu, że autorka była młodsza i być może ją to przerosło, była tylko dzieckiem, tak samo jak jej siostra. W dodatku obie z patologicznej rodziny.
Wiem doskonale jak to jest odciągać kogoś od samobójstwa, wielokrotnie latałam po dworcu szukając byłego chłopaka, a teraz sama robię podobnie. Różnica jest taka, że nie mam do kogo napisać, że mi źle.

U mnie jeden dzień zmienił wszystko. I z dnia na dzień. Musiałam dorosnac. Autorka miała kupę czasu na to. Nie oszukujmy się dzieci w takich sytuacjach dorastają ekspresowo. Ale potencjalnego samobójcze łatwiej olać niż serio usłyszeć krzyk o pomoc. Sama mam na koncie próbę samobójcza. Pewna bliska osoba wiedziała o tym. Powiedziałam wprost co zrobię i zero reakcji. A reszta otoczenia tez widziała ze jest źle. Wolimy takich rzeczy nie widzieć. Nie mam empatii do ludzi, którzy nie chcą widzieć ze źle się dzieje z bliska osoba. Jej poczucie winy taka wielka sprawa? Jej siostra nie zyje to jest wielka sprawa. A poczucie winy słuszne. Większość samobójców krzyczy o pomoc ale ludziom ciężko się tego słucha i wolą nie słyszeć i nie widzieć zla

@siejeferment nie możesz obarczac wina autorki, bo nie miała zapewne pojęcia co zrobi jej siostra. Jak ktoś już wcześniej wspomniał sama była dzieciakiem, żyła w patologicznej rodzinie i może sama już nie dawała rady. Każdy ma swoje granice. Jedynie kogo bym obwinia to pedagoga i nauczycielkę, które olaly sprawę totalnie, a są przecież od tego (zwłaszcza pedagog szkolna), aby pomagać uczniom, gdy tej pomocy potrzebują, a siostra autorki dawała jasne sygnały, że coś jest nie tak. Pedagog powinna porozmawiać z dziewczyną i powiadomić odpowiednie służby, gdyby to zrobiła to siostra autorki zapewne żyła by do dziś.

Skoro pedagog zawiódł mloda mogła iść do pedagoga w swojej szkole, przy takiej różnicy wieku raczej chodziły do innych szkol. Powtarzam po raz kolejny im wieksza patologia tym szybciej dzieci dojrzewają i powinny się trzymać razem tym bardziej.
a ja bym przede wszystkim obwiniala matkę i najblizszysch z otoczenia oni znali najlepiej ja. Ale matki też pewnie zaczniecie bronić no bo ona też żyła w patologii. Szczerze mówiąc bliscy ja zabili

Ja na szczęście miałam super panią pedagog, która od początku gdy dowiedziała się o moich problemach cały czas mnie wspierała

Prawda. Ja gdy miałam problemy rodzinne od super wychowawczyni usłyszałam "wiem, ze mama Cię nie chce, ale to nie powód by się tak zachowywać " miałam 11-12 lat...

Szkolni pedagodzy psują moją wizję dobrego świata

Tez niedawno zwatpilam w szkolnych pedagogow..

Niestety coraz ciezej spotkac nauczycieli/pedagogow z powolania...

U mnie w szkole nauczyciele reagują, nawet jak ktoś za szybko chudnie: Wspominają mu, o strasznych skutkach anoreksji, albo przypominają o 5 posiłkach dziennie itp.

Mnie pedagog i nauczyciele mówili, że to moja wina, że "koledzy" z klasy mnie biją i wyzywają. Dlaczego? Bo starałam się bronić.

Kurczę, tak bo nikogo nie ma juz z powołania *ironia*. Zrozumcie, ze przypadki zle sa najczęściej nagłaśniane, więc to nie kwestia powołania, a tego w co wierzycie. Znam wielu psychologów, z powodu różnych projektów do których sie angażuję i wolontariatu. Każdy jest cudowny. I to nie tylko w moim mieście ale także poza nim. Prawda raz trafiłam na taka starą jędzę, która wydawałoby sie ze siedzi i marudzi, ale jak przyszli co do czego to uratowała mojemu koledze życie , jako jedyna do niego dotarła.

To jest okropne.. Ja akurat miałem tyle szczęścia, ze otrzymywałem wsparcie z kazdej strony, wychowawczyni czesto dzwoniła i sie pytała jak sie czuje, zwalaniala mnie jak nie miałem nastroju na szkole, nie musiałem pisac sprawdzianów jesli sie nie nauczyłem..
Z nauczycielem jest podobnie jak z księdzem, trzeba byc powołanym..

Podejrzewam, że nikt tam nie mógł w niczym pomóc. A już napewno nie autorka.

To chyba zależy od szkoły, nauczycieli i ucznia. Moja kuzynka chodzi do tej samej podstawówki co ja kiedyś i jej w sumie też nie jest tam łatwo... wielu uczniów dokucza jej bez powodu i tylko nieliczni nauczyciele zwracają na to uwagę... sama nie wiem, mnie takie coś nigdy nie spotkało, więc czasami nie potrafię zrozumieć tego,że w niektórych szkołach jest czysta patola.

I bardzo mi przykro,że Ciebie też taka sytuacja spotkała... Ale jeżeli mówisz,że ten pedagog jest okej to spróbuj zaufać i się otworzyć. Wiem,że nie jest łatwo, ale może wyjdzie ci to na dobre. Powodzenia :).