U mnie w klatce, po wyprowadzce patoli (piętro niżej), jest w miarę spokojnie - tubylcy (od 1980-go) pilnują przestrzegania podstawowych zasad sąsiedzkich, a ja - dołączywszy kilka lat temu - wspieram ich z całej mocy. Niestety, trafiła nam się nowa rodzinka (wynajem), która nie uznaje klamki do zamykania, tylko jeeeb, całymi drzwiami. Tak, było już moje szkolenie ;) jest trochę lepiej, choć nie idealnie, no ale czego oczekiwać po mieszkaniu w hiper przezroczystym akustycznie bloku, niekiedy wśród ludzi, jak mówisz, nie liczących się z nikim i z niczym.
Gdy miewam gorszy dzień, to po prostu profilaktycznie urzęduję w słuchawkach z ANC. Boski wynalazek :)

Też o tym myślałam, bo trafiła mi się ciężko chodząca osoba nade mną, ale coraz mniej przebywa w mieszkaniu i niedługo jej się kończy umowa, więc stwierdziłam, że dam radę z zatyczkami i moimi nausznymi.

Mieliśmy swego czasu problem z imprezowiczami. Kończyłem impreze dosłownie opierając się o dzwonek do drzwi. Po kilku minutach koszmarnego napientalania dzwonkiem po bębenkach zawsze ktoś otwierał porozmawiać. Za pierwszym razem musiałem powtórzyć dwa razy by zrozumieli że albo ściszą albo będzie im towarzyszył dźwięk równie przyjemny co grzechot kamieni w blaszanej rurze.

dewitalizacja Tak, sąsiedzi imprezowicze to koszmar. Miałam takich. Jeszcze rozumiem jak raz w czas zorganizuje się domówkę, ale po 22 przycisza się choćby muzykę albo po prostu wychodzi się gdzieś np na miasto, żeby nie zakłócać ciszy. Strasznie denerwuje mnie ten brak empatii. To co z tego, że ludzie muszą wstać do pracy, mają małe dzieci, które budzą się przez hałas czy po prostu chcą uwaga, spać w nocy! Ważne że my akurat chcemy o 4 nad ranem napierdzielac bassem, że aż ściany chodzą czy drżeć się jak jaskiniowcy. Pamiętam taką sytuację, gdzie chciałam się położyć wcześniej bo miałam ważny dzień w pracy. Dosłownie po 23 zamykam oczy a tu nagle muza na całe osiedle (do tego wszystkiego imprezowicze mieli otwarty balkon tak żeby wszyscy słyszeli, że mają imprezę życia) trwało to do ok 3 I poszłam do pracy jak trup...

Z tą bezmyślnością / niewiedzą / bywa, jak mówisz.
Młodzi sąsiedzi mojej rodzinki wyremontowali swoje mieszkanie, gościu wyciszył (tzn myślał, że wyciszył) ściany piątką styropianu i płytą karton-gips, po czym odpalił kolumny osiemdziesiątki, święcie przekonany, że nic nie słychać - "przecież wyciszyłem".
Zaproszony na odsłuch swojej muzyki w mieszkaniu brata, przeprosił - sam usłyszał, że basy faktycznie niosą się głównie kanałami płyt stropowych, a jego pomysł na "wyciszenie" niewiele zmienia.
Od tego czasu muzyka, owszem, bywa u nich glosniejsza, ale nigdy z basem na max, i zawsze w granicach akceptowanych przez sąsiedztwo.

W takim razie byli to jacyś normalni ludzie. Z niektórymi niestety inaczej się nie da i to ty jeszcze dostaniesz żeby, że śmie ci to przeszkadzać

A może to nie było pierwszy raz i chodziła do nich, ale to nic nie dawało? Podobna sytuacja była z moimi sąsiadami. Mieszkała rodzina z nastoletnim synem. Gdy rodzice zostawiali go samego na noc, zawsze była impreza. Próbowałem się dogadać zarówno z nastolatkiem w czasie imprezy, jak i z rodzicami po ich powrocie. Absolutnie nic to nie dawało, a jeszcze wywoływało kłótnie. Dopiero po dwukrotnym wezwaniu policji się uspokoiło. Warto zacząć od rozmowy, ale często ona nic nie daje.

Może chodziła, może nie chodziła, z wyznania nie wynika, dlatego zapytałam (pierwsze zdanie w moim komentarzu).
Może po prostu mam ogromne szczęście w życiu, ale jeszcze mi się nie zdarzyło trafić na chamskich sąsiadów, a mieszkałam naprawdę w różnych miejscach.

A co jest nienormalnego w imprezie w domu?