#2Hae5
Mam przyjaciółki, lecz one mają swoje rodziny, swoje drugie połówki, a coraz mniej czasu dla mnie. Cierpię na nieuleczalną chorobę i choć brzydka nie jestem, wątpię, by ktoś mnie zechciał taką uszkodzoną. Z mamą też jest coraz gorzej. Gdy boli ją głowa, gdy gorzej się czuje, boję się, że patrzę po raz ostatni na najdroższą mi osobę. Wiem, że kocha mnie nad życie, jak ja kocham ją za wszystko, co dla mnie zrobiła.
Boję się, że zostanę sama, nikt nigdy więcej nie będzie mógł powiedzieć, że jestem jego wszystkim, że kocha mnie najbardziej na świecie. Że ja nie będę mogła nazwać nikogo najważniejszą osobą w całym życiu.
Najbardziej na świecie boję się samotności.
Ja wiem jak to brzmi beznadziejnie, ale jeszcze znajdziesz. Ja swoją miłość poznałam na krótko przed 29 urodzinami, kiedy już dawno się pogodziłam z tym, że będę sama. Nawet już to polubiłam, osiągnęłam ten spokój w głowie, że hej, to nawet nie jest takie złe. A potem w ciągu miesiąca poznałam osobę, która wywróciła moje życie emocjonalnie na lewą stronę :) I tu warto dodać, że moja miłość pokochała mnie kiedy miałam ogromne problemy z trądzikiem i ważyłam 120 kilo, podczas gdy sama jest wyglądowo idealna. I nie przeszkadzało jej to jak wyglądam, bo to nie miało znaczenia; liczyło się to kim jestem, jaką osobą, co lubię robić w wolnym czasie, jakie mam hobby itd. To było spoiwem, a nie wygląd. I no, wiele miesięcy byłam podejrzliwa, bo nie wierzyłam, ze może jej to nei przeszkadzać.. a jednak :) Co prawda schudłam dużo, przy okazji poprawiła mi się cera, ale dalej nie mam wygląu modelki. Za to już niebawem zyskam nową lokatorkę :)
Co do mamy... been there, done that. Boisz się tego, co nieuniknione, ale jeszcze przez wiele wiele lat może nie nastąpić. Z opisu wynika, ze sama sobie z tym nie poradzisz. Idź do psychiatry/psychologa. Uwierz mi, że życie bez lęków, bez tego paranoicznego strachu o najbliższych to inny wymiar przyjemności. Inny świat. Nie skazuj się na to cierpienie.
Mam 31 lat, od 3 lat jestem żonaty i też jestem wybrakowany, aktualnie piszę ze szpitalnego łóżka po czwartej operacji serca a żona przed chwilą wyszła do hotelu i nie przegadam jej żeby wróciła do domu. Masz jeszcze czas. Zobaczysz samo przyjdzie
Wybrakowany to może być towar. Trzymaj się brachu, życzę byczego serca (to miał być synonim zdrowego i mocnego), i pamiętaj że choroby nikt sobie nie wybiera.
Nie wiem na czym polega Twoje "uszkodzenie", ale mój jedyny w życiu w związek zawiązał się, gdy leżałam połamana w łóżku szpitalnym i nosiłam pampersy. Bardzo się wtedy otworzyłam na ludzi i chętnie do mnie przychodzili, a ja rozmawiałam z nimi z uśmiechem o ich różnych sprawach, chociaż momentami ciężko mi było skupić się na rozmowie przez ból od drutu w nerwie. Gdybym zadręczała się wtedy jaka jestem brzydka i wybrakowana, to pewnie bym wszystkich odstraszyła. Jeśli ja wtedy mogłam, to Ty też możesz zmienić podejście.
Przestan zakladac co siedzi w glowie innych ludzi. Osobiscie znam dwie osoby, ktore cos tam probowaly, ale ostatecznie nie wyszlo, bo oboje zalozyli co mysli druga osoba i oboje byli w bledzie. Niech to bedzie Adam i Ewa. Ewa nie mogla miec dzieci i bala sie, ze Adam tego nie zaakceptuje. Adam nie chcial miec dzieci i bal sie, ze Ewa tego nie zaakceptuje. Ostatecznie sie rozstali (bez podawania prawdziwej przyczyny) i Ewa wyjechala do innego kraju. Szczesliwego zakonczenia brak, a wnioski wyciagnij sama.