Dalej słuchaj mamy i dalej żyj tak, jak ona Ci dyktuje, a przez całą resztę życia będziesz mieć kogoś do obwiniania o swoją sytuację. Nieefektywne, ale wygodne, tylko co zrobisz, gdy któregoś dnia okaże się, że nagle musisz się sama utrzymywać?

Owszem, możesz się wyprowadzić, tylko nie chcesz.

Znam osobę, która ma podobna sytuację. Tylko trochę starszą. No i chłopaka kiedyś miała, jeden raz, i robotę też ma, ale bez perspektyw i prawie bez kontaktu z ludźmi. Ale zawsze żyła pod dyktando mamy, mama zmarła kilka lat temu, a ona dalej mieszka na wsi i chyba boi się coś zmienić.

Musisz coś zrobić, najlepiej się wyprowadzić, bo z wiekiem będzie coraz trudniej.

Bez sensu. Powinna ci przyprowadzić jakiegoś nieudanego chłopaka , najlepiej prawiczka i powiedzieć że to ma być twoj mąż. Przynajmniej byłaby w tym jakaś logika. A tak to nie wiadomo o co jej chodzi. A skoro na wsi to co na to ksiądz?

Uciekaj, albo znajdź sobie pracę, masz toksyczną matkę. Jesteś jeszcze młoda, każdy psycholog Ci powie abyś uciekła i urwała kontakt z matką bo będzie coraz gorzej.

Jeśli czujesz się na siłach to przełam się i olej to co mówi rodzina. Czesto na wsiach czy w małych miejscowościach jest taka mentalność, że po co wyjeżdżać, że nie dasz rady no bo to przecież taki wielki świat. Musisz pamiętać jednak, że wynajem mieszkania jest w tych czasach drogi, więc dobrze byłoby odłożyć trochę pieniędzy żeby mieć na czarną godzinę. Pamiętam moja babcia też mi zawsze zadawała pytania np jak mówiłam, że jadę pracować za granicę "A ty dasz radę? No nie wiem" i okazało się, że na dwóch wyjazdach dobrze sobie poradziłam a słowa babci poszły w zapomnienie.

Wiem, że to bardzo trudne, bo wszyscy ci mówią, że nie dasz sobie rady, ale spróbuj się wyprowadzić i żyć własnym życiem. Nie musisz od razu wynajmować mieszkania, na początek wystarczy np. tylko pokój. To pozwoli Ci uniknąć dużych wydatków. Na początku będzie trudno, ale jeśli przeżyjesz początek, to potem będzie tylko lepiej. Oczywiście problemy będą, ale nauczysz się sobie z nimi radzić.

Współczuję twojej mamie. Niby co ma zrobić z tym, że ma upośledzone dziecko które w wieku trzydziestu lat oczekuje, że mamusia znajdzie mu przyjaciół, pracę i chłopaka? Jedyne co jej pozostaje to jakoś z tym żyć i znosić pasożyta. Może i popełniła jakieś błędy wychowawcze, ale drogo za nie płaci.

Kiedyś braknie matki i co zrobisz? A ewentualna emerytura to z czego?