Taka ciekawostka, można mieć i dzieci, i zwierzątko, a do tego wszystkich kochać i nikogo nie żałować.

Ojj Halbsiu....
Tyś chyba nigdy nie miał do czynienia z przeprowadzeniem solidnego dowodu.
Ani teza nie jest postawiona prawidłowo (słowo "poniekąd" psuje precyzję), ani Twoje "potwierdzenie" nie jest żadnym cbdu.

Korzystając z okazji, spytam. Czy zdarzyło Ci się kiedyś zarządzać jakąś grupą ludzi?
(oczywiście nie musisz odpowiadać)
A pytam dlatego, bo uczestniczę w ciekawym projekcie (w skrócie - sposoby zarządzania, a w tym: wybór metod zarządzania jednostką i masami), który między innymi rozważa plusy i minusy różnych podejść do ludzi, i tych podejść efekty. Na przykład, kiedy coś spokojnie wytłumaczyć, a kiedy kulturalnie, ale opieprzyć (wbrew pozorom nie wszyscy to rozróżniają).

Ty, tutaj, wybierasz z reguły opcje ostrzejsze. Czy - według Ciebie - dają one lepszy efekt?
I czy będzie to można nazwać efektem wychowawczym? 🤔

A gdzie tu błąd? Coraz więcej ludzi nie chce dzieci, nie lubi ich, mówi o tym wprost. Do tego, jak widać, nawet osoby dzieciate wolą rozmawiać ze zwierzętami niż z własnymi dziećmi. Dzieci to często niestety rozczarowanie. Non stop słyszę (czy to wśród znajomych, współpracowników, rodziny), jakie z nimi problemy, i cieszę się w głębi duszy, że tego uniknąłem.

Odnosząc się jeszcze do komentarza Solange, dzieci nie da się nie żałować. Prędzej czy później nadchodzi ten moment.

Nadal można mówić do zwierząt ORAZ rozmawiać z dziećmi. Po prostu są to inne sytuacje. Równie dobrze ojciec autorki mógł mówić do jej matki.

Niby czlowiek wie, ze nie ma granic glupoty a i tak ciagle i znowu daje sie zaskoczyc kolejnym wysrywem.
Szukajac pozytywow, toto sie nie rozmnozylo, wiec jest halb so schlimm.