Starsze roczniki pewnie jeszcze pamiętają, jakim szokiem dla społeczeństwa było kiedyś spotkanie na ulicach naszego kraju czarnoskórego osobnika. Sama pamiętam, że w dzieciństwie (lata 90.) nie mogłam przestać się gapić, jak raz czy dwa takowego zobaczyłam. A teraz wyobraźcie sobie, że to wy zostajecie takim Murzynem.
2013 rok, program wymiany uczniów polibudy, Indie. Nie trafiłam jak większość naszych rodaków odwiedzających ten kraj do Delhi, Kalkuty czy innej znanej metropolii, tylko do totalnie nieturystycznego, przemysłowego Dhanbadu. Biali ludzie zdarzali się tam tak rzadko jak Murzyn w latach 90. w Opolu. Dzieci dosłownie biegały za mną, i to nie tylko te żebrzące, żeby dostać „autograf”. Obcy ludzie na ulicy robili sobie ze mną zdjęcia, jak bym była celebrytką. A chyba najbardziej kuriozalne było, jak zostałam zaproszona do koleżanki na wieś. Wyszłam na ogród zapalić papierosa, obracam się, żeby go zgasić, a tam przy płocie stoi ze 20 osób, młodszych i starszych, wszyscy wpatrzeni, jakby zobaczyli białego ducha.
Bycie taką atrakcją to nawet ciekawe doświadczenie, na krótką chwilę. Oczywiście nigdzie nie ruszałam się tam sama. Zwyczajnie bym się bała.
Wczoraj postanowiłam zdrzemnąć się po powrocie z pracy. Z racji że muszę dojeżdżać do miasta kawałek autobusem, zamulało mnie i w domu nie miałam na nic siły. Kiedy już postanowiłam wstać, spojrzałam na zegar, który pokazywał godzinę 6:30, czyli godzinę, o której powinnam już wychodzić z domu do pracy. Zerwałam się z łóżka, szybko spakowałam torbę i zbiegłam na śniadanie... podczas kiedy moja rodzina beztrosko jadła kolację.
Moja żona kilka miesięcy temu poszła na dyskotekę z dwiema koleżankami. Była ubrana dokładnie tak, jak ubiera się do klubu (krótki top, legginsy, szpilki) i był to chyba strój odpowiedni do okoliczności. Zachowanie jej i koleżanek (po prostu piły drinki i tańczyły) też było chyba odpowiednie do sytuacji. Natomiast to, że jakiś bydlak wrzucił jej pigułkę gwałtu do drinka, to już całkowicie inna sprawa. Z relacji koleżanek wynikało później, że kiedy one za którymś razem poszły tańczyć, a żona została przy stoliku, widziały, jak rozmawiała z jakimś kolesiem. Tabletkę wrzucił prawdopodobnie, kiedy poszła do toalety. Później żona znowu poszła tańczyć i po dłuższej chwili zniknęła koleżankom z pola widzenia. Zaniepokojone dzwoniły do niej, sprawdzały w toalecie i w innych częściach lokalu, nigdzie jej nie było, telefonu nie odbierała. Po ok. dwóch godzinach zobaczyły ją siedzącą nietomną na ławce przed klubem. Nie pamiętała nic z ostatnich kilku godzin, zaczęła płakać z bólu i wtedy okazało się najgorsze. Dalej poszło już błyskawicznie. Pojechały na pogotowie, na wejściu informacja, że miał miejsce gwałt, oczywiście nieprzyjemne komentarze pielęgniarki nt. ich stroju, badanie ginekologiczne, tabletka po, telefon do mnie (miałem nocną zmianę), wizyta na policji i zeznania (trzeba było poczekać, aż na służbie pojawi się policjantka). Ślady spermy zostały na getrach i stringach. Niestety, żona nie była w stanie podać rysopisu. Prawdopodobnie po tej tabletce zaczęła być, jak każda ofiara pigułki gwałtu, całkowicie subordynowana i już po miała kilkugodzinną amnezję. Koleżanki sprawcę też widziały jedynie z daleka, pracownicy klubu oczywiście nic nie widzieli albo sporządzony w oparciu o ich zeznania portret pamięciowy różnił się.
Dochodzenie trwa, gwałciciel chodzi sobie na wolności i zapewne szuka kolejnych ofiar. Szukam śmiecia na własną rękę. Na policji sugerowali, że prawdopodobnie był z innego miasta i że dyskotekowi gwałciciele często jadą poza miejsce zamieszkania i tam atakują, aby w razie czego nikt ich nie zidentyfikował. Powoli dochodzimy do siebie, mieliśmy terapię.
I pytanie, kto jest winien, pomijając, że ja do końca życia będę sobie wyrzucać, że mnie z nią nie było.
Jestem przedszkolanką. Całkiem niedawno zdarzyła się taka sytuacja, że jeden z podopiecznych pocałował dziewczynkę ze swojej grupy w usta, czego od początku sobie nie życzyła. O całym zdarzeniu mnie poinformowała, więc stwierdziłam, że trzeba wytłumaczyć dzieciom, iż tak nie wolno. Po moim miniwywodzie chłopczyk, którego już poznaliście, zadał najpopularniejsze dziecięce pytanie:
– A dlaczego?
Na co ja:
– A chciałbyś, żebym ja cię teraz pocałowała?
– To byłoby spełnienie moich marzeń!
Dzieci nie przestaną mnie zaskakiwać :)
Wierzcie lub nie, ale są kasjerzy, którzy mówiąc: „Mogę być winny/a grosika?”, oddają swoje długi. Dziś robiłam zakupy w osiedlowym sklepie, a sprzedawca tam pracujący darował mi 20 gr, mówiąc: „To za te nieoddane grosiki” :D
Nie znoszę swojego brata, bo jest upośledzony. Nie jakoś bardzo. Lekko, jednak na tyle, żeby uprzykrzało to codzienność. Nie przeprowadzi się z nim normalnej rozmowy. Nie pójdzie do sklepu zrobić zakupów, nawet jeżdżenia do szkoły autobusem trzeba go było nauczyć od zera, powtarzając to po parę razy. Nie łączy prostych faktów i nie rozumie poleceń. Raz gdy dostałem do sprawdzenia jego pracę domową (test ABC z biologii i chemii) złapałem się za głowę, bo odpowiedzi były tak kretyńskie, że jedyne co pozostało to śmiech. Oczywiście rodzina trzyma go pod kloszem. To ja jestem tym złym, bo go nie lubię, bo nie chcę się nim opiekować (jest mi zupełnie obcą osobą) i zwracam uwagę na fakt, że papierek o upośledzeniu go na świecie nie ustawi.
A fakt, że całe życie byłem na drugim miejscu jako ten mniej ważny, bo on zabierał całą uwagę i miłość mojej rodziny nikogo nie obchodzi. Nie obchodzi nikogo moja niska samoocena od dzieciaka, depresja i problemy w kontaktach z ludźmi (nie potrafię budować relacji i mam fobię społeczną), co wykształciło się we mnie przez sytuację w domu.
Piszę to wszystko z żalu i tego, że nikt nie potrafi zrozumieć, co czasami czuje rodzeństwo takich osób. A wierzcie mi, że faktem jest to, że często taki brat czy siostra mają się samobiczować za to, że nie czują nic pozytywnego w odniesieniu do rodzeństwa i są za to gnojeni przez znajomych i rodzinę.
Mój tata zmarł półtora roku temu. Do tej pory zdarza mi się słyszeć odgłos jego kroków na klatce schodowej i dźwięk klucza przekręcanego w zamku...
Rozstałem się z żoną, choć mamy dwoje wspaniałych i cudownych dzieci (3 latka i roczek). Toksyczność związku nie pozwoliła nam na wspólne przeżycie reszty naszego czasu. Staram się jak mogę, każdą wolną chwilę staram się poświęcać dzieciom, niestety matka dzieci próbuje mi to za wszelką cenę utrudnić. Wszyscy dookoła się ode mnie odwrócili... Ludzie, których miałem za przyjaciół, ludzie, których miałem za rodzinę. Wszyscy szczują mnie psami „bo tak nie wypada”.
Ostatnio odwoziłem dzieci do ich matki na drugi koniec wojewódzkiego miasta, godziny wieczorne, to i pociechy trochę już zmęczone, sam też już resztkami sił po tygodniu pracy, stoję nad wózkiem i zabawiam dzieciaki. Śmiech na cały wagon. W pewnym momencie wstała pani lat 50-55, podeszła do mnie i wysiadając powiedziała: „Aż miło popatrzeć, jak pan zajmuje się dziećmi”. Nie ukrywam, łzy napłynęły mi do oczu. Przyjaciele, rodzina, matka dzieci nie chcą widzieć ile robię dla tych dwóch oczek w mojej głowie. W tym momencie ta pani zrobiła mi dzień, tydzień, cały miesiąc. Dziękuję za wsparcie. Droga pani, jeśli to czytasz, to wiedz, że dałaś mi energię do dalszych bardzo ciężkich zmagań.
A tym co w komunikacji dają telefon do ręki dziecku... Popatrzcie na swoje pociechy, porozmawiajcie z nimi, powygłupiajcie się, tego czasu nie odzyskacie.
Z okazji wyprowadzki postanowiłam sprzedać kilka rzeczy i z racji tego, że to najłatwiejszy sposób, wybrałam pewien znany portal.
Jedną rzeczą są buty ze skóry naturalnej, kupione 3 tygodnie wcześniej, nienoszone (kupiłam, nie pasowały, miałam oddać do sklepu, ale wyleciało mi z głowy i nie zdążyłam na czas). Chciałam je sprzedać z paragonem (żeby można było oddać na reklamację w razie czego), w oryginalnym opakowaniu. Pierwotnie buty kosztowały ponad 100 zł, postanowiłam, że sprzedam je za 30, bo zależy mi na czasie. I zaczęło się... Masa wiadomości o treści: „Ja mam chore dziecko, nie mam pieniędzy, może odda mi pani za darmo”, „Ja je biorę, ale za te 60 zł już z przesyłką i najlepiej jak je pani mi dziś wyśle kurierem, bo chcę je na już” itd.
Drugą rzeczą był laptop, jakiś czas temu kupiłam sobie nowy, ten jest sprawny, 3-letni, z dotykowym ekranem, był raz naprawiany, o czym napisałam w ogłoszeniu. Po wycenie u informatyka, który sprzedaje używany sprzęt, opuściłam 200 zł i postanowiłam, że sprzedam taniej. I oczywiście od razu masa wiadomości, że jak mi niepotrzebny, „To dla dziecka do nauki, może za symboliczną czekoladę?”, „Co tak drogo?”, „Ja bym wziął, ale taniej”. Tylko że na innych serwisach same części są droższe...
Tak było jeszcze z kilkoma innymi rzeczami.
Zdenerwowałam się. Buty wrzuciłam do kontenera na ubrania, komputer sprzedałam do serwisu, za nawet wyższą cenę, innych rzeczy też się jakoś pozbyłam. Łącznie z kontem na tym portalu.
Druga połowa lat 80. W tamtych czasach ilość kanałów telewizyjnych ograniczała się do dwóch. W okresie wielkanocnym, rok w rok, na dwójce emitowano pasjonujący film nakręcony we wczesnym paleolicie. „Jezus z Nazaretu” – taki był jego tytuł.
Przy rodzinnej biesiadzie, gdzieś w przerwie pomiędzy tłuczeniem pisanek i fajdaniem sobie koszulki żurkiem z białą kiełbasą, można było sobie rzucić okiem na ekran wielkiego jak szafa telewizora i popatrzeć, jak niewdzięczni Rzymianie tłuką biednego Jezusa na kwaśne jabłko (w technikolorze!).
Rodzinka była zajęta rozmową, a ja przeżyłem prawdziwie mistyczne doznanie, widząc jak Chrystus przybijany jest gwoździami do krzyża, a następnie zmartwychwstaje niczym prawdziwy kozak! Taki gość przebijał Schwarzeneggera, Chucka Norrisa i pana Tik-Taka razem wziętych!
Gdy wróciłem do przedszkola, okazało się, że nie tylko ja widziałem ten film i nie tylko ja byłem pod ogromnym wrażeniem opowiedzianej w nim historii. Któryś z chłopaków ogarnął czerwony mazak. Postanowiliśmy pobawić się „w Jezusa”.
Nasza pani przedszkolanka, starsza, bogobojna babka, weszła do sali i zobaczyła chyba najbardziej szokujący widok w jej karierze – leżącą na dywaniku grupę kilkunastu gówniarzy z rozpostartymi rękoma, ufajdanych krwistoczerwonym markerem (że niby krew).
Jedni teatralnie krzywili buzie w bólu, niektórzy omdlewali, a inni, głęboko natchnieni, wykrzykiwali: „Ojce, psebac im, albowiem nie wiedzom, co cyniom!”.
Każdy jeden z nas był oczywiście Jezusem i odgrywał własny spektakl.
Do dziś pamiętam, jak blada pani przedszkolanka chwiejąc się klapnęła tyłkiem na krześle i ciężko dysząc czekała, aż druga przyniesie jej mokry ręcznik na kompres.
Kiedy biedna babeczka dochodziła do siebie, my już zajęliśmy się inną zabawą. Wyciągaliśmy sznurówki z trampek, aby zainscenizować samobójstwo Judasza...
Dodaj anonimowe wyznanie
